با توجه به مطالب زیر پاسخ سوال شما توضیح داده می شود: 1- تسبیح عبارت است از اصلاح کلام خداوند از هر عیب و نقص. عظمت خلقت جهان به معنای واقعی است، نه به معنای مجازی; یعنی دلالت وجود معلول بر علت و کمال علت. با این حال تسبیح اشیاء با الفاظ و الفاظ و آوا صحیح نیست، 2- در معنای تسبیح سه چیز است که بدون اجرای هر یک، جلال واقعی حاصل نمی شود: الف- نفی همه عیوب از خدا ب - علم و شعور گوینده را تسبیح می دهد ح - گوینده تسبیح باشید در عالم اولی بحث نیست. هر موجودی در جهان با زبان فقر و نیاز از حق تعالی خبر می دهد که معنای تسبیح التوکینی است (تسبیح التوکینی مقابل تسبیح به معنای واقعی و به این معناست که هر موجودی در این است. دنیا معیوب است گفتن از خالق و علت و چون مخلوق ناقص و فقیر است از کمال و بی نیازی حکایت می کند زیرا هوش، اما ذهن انسان می تواند معنای این تسبیح را استعاره تلقی کند. معنی تسبیح، زیرا دو چیز برای یادآوری و گفتن وجود ندارد.