توضیحاتی مختصر درباره ی تسبیح

با توجه به مطالب زیر پاسخ سوال شما توضیح داده می شود: 1- تسبیح عبارت است از اصلاح کلام خداوند از هر عیب و نقص. عظمت خلقت جهان به معنای واقعی است، نه به معنای مجازی; یعنی دلالت وجود معلول بر علت و کمال علت. با این حال تسبیح اشیاء با الفاظ و الفاظ و آوا صحیح نیست، 2- در معنای تسبیح سه چیز است که بدون اجرای هر یک، جلال واقعی حاصل نمی شود: الف- نفی همه عیوب از خدا ب - علم و شعور گوینده را تسبیح می دهد ح - گوینده تسبیح باشید در عالم اولی بحث نیست. هر موجودی در جهان با زبان فقر و نیاز از حق تعالی خبر می دهد که معنای تسبیح التوکینی است (تسبیح التوکینی مقابل تسبیح به معنای واقعی و به این معناست که هر موجودی در این است. دنیا معیوب است گفتن از خالق و علت و چون مخلوق ناقص و فقیر است از کمال و بی نیازی حکایت می کند زیرا هوش، اما ذهن انسان می تواند معنای این تسبیح را استعاره تلقی کند. معنی تسبیح، زیرا دو چیز برای یادآوری و گفتن وجود ندارد.

از نظر قرآن امر دوم (آگاهی) نیز در همه موجودات وجود دارد. البته این بدان معنا نیست که همه علوم حیوانی یکسان و یکسان هستند. خداوند درباره اعضای بدن انسان می فرماید: بر آنها، شنوایی و بینایی و پوستشان نزد من گواهی می دهند و بر خلاف آنها عمل می کنند. وقتی گوش و چشم و پوستشان را به پایان رساندند، علیه آنها شهادت می دهند و به پوستشان می گویند: چرا بر ضد ما شهادت دادی؟ می گویند: همان خدایی که همه چیز را گفت، بار اول با ما صحبت کرد و شما را آفرید و به سوی او باز می گردید (فصلت، آیات 21 و 22).
از این آیات دو نکته استفاده می شود:
1- در زندگی دنیا اعضای بدن معقولند; زیرا شهادت بعدی عقل و شعور دنیا را می خواهد
2- گفتار مختص برخی موجودات نیست و همه موجودات دارای گفتار هستند.
3- کلمه تسبیح نیز ثابت است; زیرا صدق قول عبارت است از تشخیص آنچه در ضمیر است و لفظ سالم در صدق قول وارد نمی شود; اگرچه زبان انسان در درجه اول کلامی است. اما وجود کلمه شرط وفای به عهد نیست.
در سنت قرآن برای هر چیزی که بیانگر قصدی باشد از کلمات و عبارات و امر و نهی و غیره استفاده می شود. پس تسبیح مخلوقات عالم تسبیح واقعی است نه تسبیح استعاری به معنای زبان حال و معنای عقلی و غیره (المیزان، جلد 13، ص 117).
گواهی قرآن در این مورد پس از ذکر شرافت مخلوقات: «لم یفهم تکبیرهم». چیزی جز تشکر نیست، تسبیح گفت، اما تسبیح تو را نیافت (زندانی شماره 44).
اگر صحبت از تکریم حیوانات باشد، معنایی استعاری است که همه می فهمند. بنابراین معنای تسبیح همان معنای واقعی آن است. علاوه بر قرآن روایات نیز همین معنا را دارند. (رجوع به المیزان ج 13 صفحه 129 ذیل آیه 44 سوره عصر). 

بیشتر بدانید: راه های تشخیص نقره اصل از تقلبی (بدل) برای انگشتر
 چرا خدایی که به هیچ چیز نیاز ندارد ما را به تسبیح دعوت می کند؟ و دلیل آن چیست؟ باید گفت تا زمانی که عقل بشری مانع آن می شود، کاری که انجام داده فقط برای سعادت ماست و ما را به سعادت ابدی می رساند. و ممکن است گفته شود که علم به این گونه امور است. اما اگر دلیل دیگری می خواهید، به نظر می رسد که مطالب چیست و در ادامه بحث خواهد شد.
وقتی در برابرش می ایستم و او را می ستایم و بزرگی او و بنده ام را یاد می کنم، به خوبی می دانم که او نه به جلال من نیاز دارد و نه به من. زیرا او خدای مقتدر و توانا و دارای تمام کمالات و صفات خیر و لذت است.
و چون خود را در چهره او می بینم ناگهان از کوچکی و بی ارزشی خود در برابر بزرگی و ثروت او شرمنده می شوم. من به درستی می دانم که هیچ اشکالی ندارد که او سعی کند آن را درست کند و او به گل رز من نیاز ندارد. او مرا آفرید، به من حیات بخشید، به من نیرو و ثروت بخشید و به من قدرت اندیشه بخشید. درایت او در کشف کوچکی و ناچیز بودن و بزرگی و الوهیت او مرا سپاسگزار او می کند.
وقتی کسی برای ما کاری می کند و به ما هدیه می دهد ما وظیفه خود می دانیم که از او تشکر کنیم، نه؟ وقتی وارد باغ گل و زیبایی می شویم آیا ما در توصیف باغ خوب نیستیم و از تمام زیبایی آن لذت نمی بریم؟ تا حالا بهم گفتی چرا منو آوردی باغ خیلی قشنگه!! سوال احمقانه ای نیست!!
حال اگر روزی در برابر زیبایی بایستیم که همه زیبایی ها از اوست و جمال او همه زیبایی است و یاور هر چه خواستیم و نخواستیم بدون انسداد به ما داد، لب هایمان از صندلی ها بی خبر است. انطباق فاش نخواهد شد. آیا عظمت و زیبایی او از بین نرفت و ما چیزی از او نمی شنویم؟!!
ستایش و ستایش چنین حیوانی کمترین کاری است که بنده در برابر صاحبش می تواند انجام دهد. نمی دونم همچین خادمی که جلوی همچین اربابی همچین کار حداقلی نکنه چه اسمی میتونه بزاره!!!

برای خرید انواع تسبیح اینجا کلیک کنید.